poep!!!!!!!

[Martine]

Wat wil je nou nog meer? Puur natuur, en zo biologisch als het maar zijn kan!

groet, Martine

[Erna]

Als je op het winden-vrouwtje lijkt is dat ook helemaal niet erg meer.

Jeanette durft Tinka niet meer uit te laten, bang dat ze weer iets van de boswachter zal vinden. Ach, wie het vindt mag het houden.

[Mary]

Levert toch best veel stof tot schrijven op, zo'n drol.
Moest degene die hem onbeheerd heeft achtergelaten eens weten.

[Erna]

ja.

[Martine]

Doet me ergens denken aan een ongeluk dat wij ooit eens hebben gehad op de terugweg van onze enige kampeervakantie ooit...
Mijn ex viel toen in slaap achter het stuur van de auto, midden in de nacht in the middle-of-nowhere na de Belgische grens bij Luxemburg. We schampten toen de betonnen vangrails aan de linkerkant van de snelweg waardoor we 2 klapbanden kregen en we gelanceerd werden. Gelukkig kreeg hij de auto weer onder controle en kwamen we tot stilstand op de vluchtstrook. Ik haalde de kinderen (2 en 3 jaar oud) uit de auto en ging met ze achter de vangrail zitten, om erger te voorkomen. Het was daar heel steil en volgegroeid met distels, we konden geen kant op. Van daaraf bekeken we de auto en constateerden dat we nauwelijks schade hadden opgelopen tot ik me realiseerde dat de dakkoffer er niet meer op zat... Die was door de klap met imperiaal en al van de auto af geworpen en kon midden op de snelweg liggen om zo te zorgen voor een nog veel groter ongeluk. We hadden geluk; hij lag 250 meter terug ondersteboven op de vluchtstrook; de koffer was helemaal gesmolten door het schuren over het wegdek en ik vreeste het ergste voor onze gloednieuwe tent van 1300 gulden waar ik 5 flessen van de allerbeste olijfolie uit Italië in had gerold... Dat zou wel gaan stinken als hij ooit weer in de zon werd opgezet... onbruikbaar, schatte ik toen in...

Door alle adrenaline moest ik ineens vreselijk poepen, maar achter de vangrail was dat echt onmogelijk. Aangezien er al die tijd nog niet één auto was langsgekomen, durfde ik best even verderop op de vluchtstrook neer te hurken. Het was ook nog steeds stikdonker. Zo gezegd, zo gedaan en er verder niet meer aan gedacht...
Na zo'n 2 uur kwam de eerste hulp opdagen en daarna ging het snel; een takelwagen zou komen om ons naar Han te slepen. Het begon al weer aardig licht te worden en ik zag de takelwagen voor onze auto heen- en weer manouvreren om onze auto op te kunnen takelen. Mijn prachtige drol (inmiddels was het licht en konden we alles prima zien) werd uitgesmeerd over een groot oppervlak en alles zat onder, ook de schoenen van de beide takelwagen-meneren... Uiteraard hadden wij geen idee wie die drol daar had neergelegd (ja, ze zijn gek... )

Het verhaal is verder goed afgelopen, afgezien van het feit dat dit op zondagnacht gebeurde en wij dus nachttarief plus zondag toeslag moesten betalen, er maar 1 band in de garage aanwezig was en de andere werd vervangen door onze thuiskomer en we het imperiaal met touw moesten vastbinden op de auto. We waren nog maar zo'n 4 uur van huis, maar met een thuiskomer mag je niet harder dan 80 km/u en dus deden we over dat laatste stukje de hele dag...

Thuisgekomen bleken alle flessen olijfolie de klap te hebben overleefd, dat dan weer wel...

groet, Martine

[Mary]

Het is mij nu wel duidelijk waarom jij niet van kamperen houdt.

[Martine]

Jij snapt het!

[Ariënne]

Geen wonder dat je niet van kamperen houdt, dat loopt nooit goed af.
Heel heftig allemaal, maar wel een mooi poepverhaal!
Maar goed dat jullie ongedeerd waren!

[Erna]

Dat zijn zo van die belevenissen waar je nu hartelijk om kan lachen. Toen niet natuurlijk, en dat met twee kleine kinderen. Wat een geluk hebben jullie gehad dat het goed was afgelopen.
Je beschrijft het wel weer leuk, ik zie het in mijn gedachten al helemaal voor me. Niet het ongeluk op zich, maar wel wat daarna gebeurde.

[Martine]

Ik heb iets met dakkoffers...
3 Jaar geleden vloog hij ineens open tijdens het rijden op de Duitse autobahn.
We waren net München voorbij en lieten net een enorme file achter ons, dus ik kon even lekker planken...
In de auto van mijn vader merk je nauwelijks dat je hard rijdt, van een dakkoffer merk je al helemaal niets, en met 180 km/u hoorde ik een luide knal boven ons en zag ik door de achteruitkijkspiegel onze handdoeken, schoenen, stoelverhogers e.d. van de auto vallen.
Ik reed, geheel in Duitse stijl, op de linkerbaan met mijn knipperlicht heel vervelend naar links (sorry, daar heb ik zelf een enorme hekel aan, maar toch deed ik het even... mea culpa ) op een vijfbaansweg. Gelukkig reed er een Duitse ANWB-wagen achter ons die direct contact zocht met de meldkamer en voor ik op de vluchtstrook tot stilstand was gekomen, stonden de wegsignaleringsborden al op 50 en kwam het verkeer tot stilstand. Weer strontgeluk gehad want er gebeurden gelukkig verder geen ongelukken.
Al onze spullen werden bijeengeraapt en ik zag een grote vrachtwagen nog over mijn prachtige gloednieuwe en peperdure bergschoen heenrijden (goede kwaliteit trouwens; ik loop er nu nog op...)
Ik zei nog tegen de ANWB-meneer dat ik niet zo hard reed, ongeveer 150 en hij zei dat je met zo'n koffer niet harder mocht dan 120 en dat ik dat dus beter niet tegen de herren van de Polizei kon zeggen... Nu ik het teruglees, klinkt dat ook best wel logisch, maar toen was ik me oprecht van geen kwaad berust; dit wist ik echt niet. Het stond ook niet op de veiligheidssticker op de koffer of op de doos.
Wederom een touwtje gepakt en daarmee de dakkoffer dichtgebonden en over de vluchtstrook naar een 6 km verderopgelegen tankstation gesukkeld waar we een grote sjorband kochtten om de koffer dicht te houden.

Een maand later hoorden we trouwens op Radio 1 dat er bij de Makro een slechte partij dakkoffers was verkocht waarvan de sloten van plastic waren gemaakt. Omdat er dodelijke slachtoffers door het openklappen van zo'n koffer waren gevallen, werden alle kopers verzocht hun koffer terug te brengen en om te ruilen voor een veiliger exemplaar. Die van ons kwam ook bij de Makro vandaan en hoorde ook bij die slechte lichting. We hebben een nieuwe gekregen en, ondanks dat er nu stevige sloten opzitten, gaan we nooit meer rijden zonder sjorband eromheen en ga ik nooit meer harder dan 130 als de koffer op de auto zit.
Lesje geleerd...

groet, Martine

[Mary]

Sjonge, je lijkt wel een kat met tig levens.
Wat altijd handig is in de auto is een bundel tyraps.
Loeisterk en je kunt er van alles mee.

[Erna]

Getverderrie, wat een ellende. Gelukkig heb je zeven levens.

[Ariënne]

Wat een verhaal! Je zal maar net zo'n dakkoffer hebben.
Poeh, gelukkig ook weer goed afgelopen!

[Jeanette]

Brrr......ik zou gelijk nooit meer op vakantie gaan geloof ik.
Dat dichtsjorren is wel heel slim. Zoiets wil je nooit meer.

[karin73]

Ik herken je verhalen, maar bij ons niet met een dakkoffer, maar met de fietsen die boven op de auto stonden....

Bij ons was het dak zo beschadigd dat de fietsen (inmiddels ook wrakken) er niet meer op konden. Toen is mijn supervader naar iets onder Parijs gereden (of was het laagvliegen ) om onze fietsen op te halen.

Maar we zijn wel erg bezig...

[Ariënne]

Karin, moesten jullie toen ook niet nodig?
Maar wat een nachtmerrie! En een lieve vader.

Wij hebben trouwens ook een dakkoffer met plastic sluitingen. Destijds bij Halfords gekocht. We deden daar ook altijd een sjorband om. Maar goed ook.

[karin73]

Nee, wij hebben de fietsen van de snelweg geplukt. Zijn toen doorgereden naar de volgende afrit en lang leve de tolweg, daar zat een politiepost. De hebben de fietsen weer van de vluchtstrook gehaald.

Wij hadden er ook een kampeervakantie afzitten en hadden de kampeerspullen in de auto zitten. Stoeltjes uitgeklapt, koelbox erbij en picknickend op mijn ouders gewacht.

[Ariënne]

"Onder" Parijs...best moeilijk voor mij. Noordelijk of zuidelijk ervan?

Maar dat klinkt nog niet zo slecht. Als zulke dingen maar goed aflopen!

[karin73]

Zuidelijk, mijn vader was er in 2,5 uur vanuit Breda .
Ik ben absoluut geen stresskip en maak overal het beste maar van.

Het jaar daarvoor hadden we ook ergens in Frankrijk vakantie gevierd. Maar toen in een huisje. Na een dag rijden kwamen we rond middernacht aan. Gerrit parkeerde keurig bij het huisje de auto onder de carport... met de fietsen op het dak
Achteraf bleek, dat het dak daarna niet goed gerepareerd was en dat daardoor de fietsen tijdens de rit van het dak zijn gevlogen....

[Erna]

Karin wat een verhaal, gelukkig liep het goed af. Heerlijk zo'n vader die er dan meteen voor jullie is.
Fietsen die van een auto vallen hebben wij ook een keer gezien, dan ben je heel blij dat je niet vlak achter die auto hebt gereden.