Het leven zonder pups is heel erg rustig.
En het blijft akelig schoon

. Maar we missen ze hoor.
Het gedrag van Guusje valt mij heel erg mee. Zij is er vrij rustig onder gebleven.
Zondag en gisteren had ik de indruk dat ze haar kleintjes even zocht, en heb haar ook de gelegenheid gegeven om dáár dan ook maar even te kijken.
Helaas heeft ze nog best veel melk en dus zware borsten, en ben ik, heel gemeen, haar twee dagen weinig of niks aan het voeren (dit advies had ik de vorige keer gekregen van de dierenarts). Vanochtend was de spanning al iets minder, dus hopenlijk v.a. morgen kan ze weer lekker eten.
Mijn toestand is nog niet heel veel anders

helaas, ik zal het letterlijk en figuurlijk uit moeten zitten

(heb gisteren de dokter gebeld, kan wel een week duren).Wat dat betreft, ben ik "blij" dat de hondjes de deur uit zijn en ik niet een week eerder last heb gekregen. Zo heeft elk nadeel zijn voordeel.
Máár met de hondjes gaat het goed, van José kunnen we allemaal zelf volgen hier

, en gisteren kreeg ik een telefoontje van het baasje van Wilke-Wigley.
Zij had in die paar dagen al een heleboel geleerd. De kinderen daar weten inmiddels dat piepen niet zielig is, en genegeerd moet worden...
Met de Bordercollie die daar al in het gezin is, gaat het heel goed samen.
Ook Wilke-Wigley geeft aan dat ze naar buiten moet voor haar behoeftes!
Weet je wat het aller fijnst is, dat de mensen zo blij met hen zijn. Dat geeft zo'n gerust gevoel.
