Dorus heeft ook zijn eerste "speurlesje" gehad. Bijna 10 minuutjes.
Hij kreeg eerst lekkere worst en aandacht van de juf, en mocht gewoon kijken waar ze heen liep. Dan deed ik de lijn aan zijn tuigje (i.p.v. de halsband) en mocht hij achter haar aan. Prachtig om te zien. Een paar stappen, achterom kijken, dan weer een paar stappen, weer achterom kijken, een flink paar stappen meer en ja hoor!
Daar was ze. Kwispeldekwispel. Hmmmm lekkere worst
De eerste keer keek hij nog heel veel om om bevestiging te krijgen, de tweede keer was dat al minder en kwam zijn staart wat zekerder te staan. Hij vond haar achter de boom. De derde keer ging hij kwispelend van start en liet zich niet van de wijs brengen door andere wandelaars. Hij wist precies wie hij hebben moest en dat hij zijn neus daarbij kon gebruiken.
Dat spelletje wil hij wel vaker meedoen. Maar na deze drie keer was hij ook echt wel moe. Het uitpuzzelen wat de bedoeling was, was een hele klus. En het vertrouwen vinden dat hij het goed deed, was ook hard werken voor hem. Maar (net als Stijnke),
hij vond het niet erg om hard te werken.