Zeer slecht nieuws over Stix

[loes]

Omdat we allemaal met Marianne hebben meegeleefd toen ze Stix via Marktplaats kreeg, wil ik hier even melden, dat ik bij de kopij de droevige mededeling vond, dat Stix is doodgereden toen ze een kat achterna zat.
Ik weet, ook via Charlotte, die ze een keer in Limburg is tegengekomen, dat ze erg dol op Stix waren en het hondje een heerlijk vrij leventje had.
Ongetwijfeld zijn ze er heel verdrietig over.

[Ariënne]

Ach, wat vreselijk.
Wat enorm verdrietig.

[andrea21]

wat een triest verhaal zeg ik kon haar wel niet maar het blijft triest zo iets.

[Jeanette]

Wat verschrikkelijk naar.
Ik wens ze veel sterkte.
Stix had het zo buitengewoon getroffen.
Erg triest.

[Erna]

Wat erg is dit. Ze waren zo blij met hem.
Marianne heel veel sterkte.

[marcel]

erg veel sterkte Marianne de komende dagen

[Martine]

Wat een verschrikkelijk nieuws Marianne...
Het is moeilijk hier passende woorden voor te vinden, behalve dan dat ik jullie heel veel sterkte toewens de komende tijd om deze verschrikkelijke gebeurtenis een plekje te geven...

Martine

[Charlotte]

Hè, wat vind ik dat erg!

Leuk hondje, wat het goed getroffen had bij baasjes die heel erg blij met haar waren.

[Renate]

Wat vreselijk! Wat hoor je dit soort verhalen toch nog vaak.

Veel sterkte, Marianne!

[Marianne]

Lieve mensen,

Velen van jullie hebben zo met mij meegeleefd toen wij onze Stixy kregen
en ik wil even mijn verhaal vertellen over het verlies van een heel lieve hond.
Onze Stix die op zo'n bijzondere manier bij ons kwam. Een lot uit de loterij.
Zo'n lief, aanhankelijk en schrander hondje.
Waar wij gingen, ging Stix, maar het mocht niet langer zo zijn.

Op vrijdag 10.10.2008 was ik met Stix alleen. Mijn man was een dagje varen.
Stix en ik waren gezellig naar de markt geweest, daarna samen naar huis.
Ik heb gezellig zitten knutselen met Stix naast me. Het voelde zo 'volmaakt'.
De dag erna had ik dat gevoel nog steeds.

Mijn man en ik waren met Stix de bossen in geweest en Stix had zich lekker kunnen uitleven. Toen we richting huis liepen dacht ik nog: "Ik ga de vorige baasjes van Stix een mailtje sturen om te laten weten hoe blij we met Stix zijn en dat ik hoop dat ze héél oude bij ons mag worden". Een kwartier later was Stix dood.
Niet te geloven!

Na onze wandeling kwamen we thuis, mijn man veegt in de hal Stix haar pootjes schoon en ik wil nog even de voordeur, die dus open blijft staan, schoonmaken. Terwijl ik daarmee bezig ben hoor ik een auto met volle vaart door de straat rijden (een straat waar soms een uur of langer geen auto langs komt). Ik kijk om, zie Stix in een streep achter een poes aan rennen, de kat spring over de heg en ik verwacht dat ze door de auto geraakt zal worden, maar niet zij maar onze Stix wordt in haar sprong over de heg, door de auto gegrepen. De bestuurder is door gereden.

Ik gil, onze Stix is dood, onze Stix is dood, maar mijn man legt haar in een deken in de auto en scheurt naar de dierenarts. Was er misschien nog hoop?
Mijn man had het hartje nog voelen kloppen maar de dierenarts stelde vast dat Stix haar nek had gebroken en onmiddellijk dood moet zijn geweest.
Na een uurtje zijn we samen weer terug gegaan naar de dierenartsenpraktijk om afscheid van Stix te nemen. Op 13 oktober is ze gecremeerd.

Wat kan ik er verder nog over zeggen? Het voelt gewoon alsof je een stukje van jezelf mist. Het doet vreselijk pijn en ik kan nog niet over Stix praten of schrijven zonder dat de tranen over mijn wangen rollen.
Maar, ik moet niet te sentimenteel doen. Het leven gaat verder en je moet het toch alleen verwerken. Veel mensen snappen er niets van dat ik het er nu nòg zo moeilijk mee heb. Het is toch maar een hond?

Gelukkig zijn er hier op het forum wel mensen die precies weten wat ik voel en daarom heb ik ook hier mijn verhaal verteld.
Iedereen die zijn medeleven heeft geuit wil ik heel hartelijk danken.
Af en toe zal ik hier nog eens terug komen om te kijken hoe het met jullie en jullie Smousjes gaat.

Ik wens jullie allemaal heel veel goeds en heel veel plezier met jullie trouwe viervoeters.

Groetjes van Marianne

[Jajo]

Marianne, wij leven allemaal met je mee, maar weten wat jij voelt, kunnen alleen diegenen, die het afscheid van een dier hebben meegemaakt.
Je hebt recht op je verdriet. Een hond is een deel van je leven en staat vaak dichter bij je dan een (ver) familielid. Je hoeft je echt niet meteen weer op het leven te storten omdat "het doorgaat". Stilstaan bij zo'n gemis is groeien in jezelf.

Ik hoop dat de herinneringen aan Stix af en toe een glimlach om je lippen brengen en je dan een gevoel van geluk geven. Het is fijn als je een goede hond hebt gehad. We overleven ze gelukkig meestal en vaak gaan ze veel te vroeg, maar het is een kostbare vriendschap, waar je een levenlang aan zult denken.

Sterkte en kom af en toe hier even langs, dat helpt, omdat we je verdriet begrijpen.
Hartelijke groeten, Jozé

[andrea21]

Jeetje Marianne ik zit hier gewoon met de tranen in me ogen jou stukje over stixy te lezen, heb er eigenlijk geen woorden voor en leef erg met jou en je man mee zeg pffffff wat is toch altijd verdrietig zulke dingen en ik snap ook niet dat mensen niet snappen waarom je zo verdriet heb. Het is net een stukje van je zelf wat je moet missen.

Heel veel sterkte hoor met het verlies van stixy.

[Ariënne]

Lieve Marianne,

Jozé zegt het al helemaal zoals het is...
Ik wil je alle sterkte wensen om dit verdriet om Stix te verwerken.
En neem er de tijd voor. Het is niet met een weekje voorbij...
Verdriet -en alle andere gevoelens- mag er helemaal zijn, hoor. Is echt niet sentmenteel.
Die lieve Stix heeft een geweldig fijne tijd bij jullie gehad. Zij zal vast een pracht plek in jullie hart hebben.

Veel liefs van Ariënne

Those we love, don't go away
they walk beside us, every day
unseen, unheard, but always near
still missed, still loved and very dear

[Jeanette]

Lieve Marianne,
Je hond verliezen, vooral op zo'n manier is echt heel heel verdrietig.
Gun jezelf dat verdriet en de tijd die het nodig heeft.
Heel veel sterkte.

[marcel]

lieve Marianne
wat een vrezelijk bericht is dat tog ik leef met je mee,wand om een hond te moeten wegbrengen door een eikel van een vend die door reit niet normaal meer.ik weet niet wat of hoe het moet zijn om je viervoeter te moeten missen.ik vind het ook goed dat je van je afschrijf wand dat is een kleine verwerking blijf dit gewoon doen als je weer hier komt.ik denk aan jou en je man heel heel heel erg veel sterkte

[Erna]

Marianne wat is dit toch vreselijk verdrietig, en ook al hadden we al gehoord van Stix haar dood, nu ik je stukje lees schieten mijn ogen weer vol. Het raakt je altijd als er een dierbaar dier is overleden. Met ouderdom kan je vrede hebben, dit is moeilijker te verwerken voor jullie. Ik wens jou en je man sterkte, neem de tijd die nodig is om het een plek te geven.

[Charlotte]

Hoi Marianne,

Alles wat ik wil zeggen is inmiddels al zo'n beetje gezegd.
Ik krijg kippenvel en een brok in mijn keel bij het lezen van je verhaal.
Onverwachte verdrietige gebeurtenissen hebben veel tijd nodig om te slijten.
Peter en ik vonden het leuk jullie ontmoet te hebben in Roermond.
Ik hoop dat je hier nog eens komt buurten....
Sterkte voor jullie beiden.

[wubke]

Soms lijkt alles perfect te zijn, en van het ene op het andere moment voelt het heel anders. Als de hond oud en versleten is kun je vrede hebben met het verlies hoewel het verdriet ook groot is. Maar dit was nog niet af, het had nog heel lang moeten duren, maar mocht helaas niet zo zijn.
Heel veel sterkte.

[Marianne]

Lieve mensen,

Ik heb zoveel lieve reacties van jullie gehad op het overlijden van onze Stix dat ik jullie daarvoor heel hartelijk wil bedanken. Het geeft troost om jullie bemoedigende woorden te lezen.

Ook wil ik jullie allemaal heel fijne kerstdagen toewensen en een prachtig en liefdevol 2009 met ruimte voor al je wensen.

Hartelijke groeten van Marianne

[Ariënne]

Dank je wel Marianne.
Jullie ook fijne kerstdagen een een goed en gezond 2009 gewenst!
Sterkte weer, want het zal nog leeg aanvoelen...
Veel liefs voor jullie!