Daar kwam ik Douwe tegen (een blond-grijze versie van Moos van Margaret). Wat een schatje! Helaas (of gelukkig?) was hij pas net binnengebracht en moest ik nog 2 weken wachten, zodat de eigenaar nog de kans had om zijn hond terug te vinden. Ik heb die dagen in blijde verwachting met bijbehorende spanning doorgebracht, eindelijk was het zover! Met de bus naar Zuidwolde om Douwe op te halen. Als Limburgse vond ik Douwe vooral een grappige naam (nog niet wetend dat ik later met een Doeke mijn leven zou gaan delen, beide namen hebben in het Limburgse voor grappige spraakverwarringen gezorgd).
Douwe was ong. 4 jaar toen ik hem kreeg, een kruising van een terrier met een schapendoes of een poedel?. Het was een schat van een hond, heel lief, heel gemakkelijk, erg aanhankelijk, goed opgevoed (gelukkig!). Alleen ging hij altijd vechten als er een andere hond op hem af kwam (maakte niet uit hoe groot). Zo is hij een keer helemaal 'opengescheurd' door 2 bouviers. Ik was met een vriendin aan het schaatsen op een vijvertje, Douwe gezellig mee (aangelijnd). Opeens komt daar een wandelaar aan met 2 bouviers (niet aangelijnd). Die bouviers snuffelen aan Douwe, die daar dus niet van gediend is en dat laat merken. Dan begint het gevecht. Die man krijgt de honden niet onder controle (logeerden bij hem), wij op onze schaatsen Douwe tussen de honden weggehaald (hij werd inmiddels als een dood konijn heen en weer geschud). Op schaatsen gauw de flat van de vriendin ingevlucht met een bloedende hond in de armen. De Dierenambulance gebeld en nnaar de DA gegaan. 12 hechtingen (klinkt nu helemaal niet meer zoveel als ik mij herinner....) rijker keren wij weer huiswaarts met een hond in shock. Gelukkig heeft hij het overleefd! Helaas ben ik daarna iedere mij tegemoetkomende hond bij het uitlaten gaan ontwijken.
Douwe is mijn maatje geweest in de belangrijkste periode van mijn leven: op eigen benen, verkering, afstuderen, eerste baan, eerste auto, eerste kind, eerste huis, trouwen. Overal is hij bij geweest! Toen hij 16 was ging hij hard achteruit, hij wilde niet meer mee wandelen (nu naast de kinderwagen), werd incontinent, begon echt te stinken, kon niet meer mee naar boven (ook hij sliep altijd bij ons op de kamer) en had een treurige blik in zijn ogen. Hij was gewoon OP. Dat was voor mij het moment om te zeggen: het is mooi geweest, ik wil mijn grote vriend een lijdensweg besparen. Hij heeft een mooi leven gehad en ik wil dat hij op het juiste moment op mag houden met leven.
Nooit zal ik een hond meer missen dan ik Douwe gemist heb......
Zelfs nu, 14 jaar later, als ik dit 'opschrijf' en dus zo diep in mijn herinnering duik, vloeit er toch nog weer een traantje
