We kregen Bobbie toen ik 5 was. Bobby was al 1. Hij had het eerste jaar van zijn leven samen met z'n zusje bij kennissen van mijn ouders gewoond, maar die waren te veel weg, en Bobby kon slecht alleen thuis zijn. Mijn ouders besloten hem in huis te nemen, ook omdat ik een beetje angstig begon te worden voor honden.
Bobby was een vuilnisbakkenras, een soort spaniel met krulletjes. Echt one-of-a-kind. Hij was een leuk speelkameraadje. We waren altijd bezig met truukjes: liggen, springen, mooi zitten. Hij hoorde echt bij de familie. Hij lag waar wij zaten, en werd door ons allemaal uitgelaten: 's ochtends ging ik, 's middags m'n zus, 's avonds mijn vader, en later op de avond mijn moeder. Altijd als je thuis kwam, kwam er een kwispelende hond op je af.
Pas toen ik 18 was overleed Bobby. De hond die onlosmakelijk met mijn jeugd verbonden is.
Misschien is Bobby één van de redenen waarom de smous mij zo aanspreekt, qua uiterlijk. Want Bobby heeft wel wat weg van een smous. Of eigenlijk zoals het voor mij voelt: de smous heeft wel wat weg van Bobby.
Ik heb een paar jaar geleden een leuk filmpje van Bobby gemaakt. Ik ga even kijken of ik die hier op de site kan zetten...
voor een nieuwe topic??
