onze 2 "trouwe loebussen"

[Wendy]

Zoals ik al eerder heb geschreven hadden wij eerst 2 labjes;
Nouschka, onze blonde lab werd op 30 april 1993 geboren, en Danka, de zwarte op 28 juni 1995.
Toen we trouwden (op dierendag !!)hebben we nog discussie gehad waar we heen zouden gaan met onze huwelijksreis. Robbert wilde graag naar de zon, dus met het vliegtuig. Ik wilde perse de honden meenemen, dus níet met het vliegtuig!
Uiteindelijk werd het dus zuid- Frankrijk, met de auto, en met de honden !!! 8)
Want we hadden geen kinderen, maar eigenlijk toch wel.....

Later werden de kids geboren, en dat ging iedere keer weer heel erg goed. Sterker nog.....er kwamen wel eens vriendjes spelen die bang waren van honden, maar niet van onze hondjes, want dat waren zulke lieverds...aldus de kids!
ook onze buurvrouw vertelde keer op keer weer dat ze van alle honden bang was, behalve van onze 2 "trouwe loebussen".
trots waren we dus wel op ze !!!

in december 2005 gingen we verhuizen. De honden, intussen al op leeftijd, werden donderdags naar het pension gebracht, zodat wij konden werken, en de honden niet erg onrustig werden van alle stress. Zaterdag was de grote dag. Op maandag zouden we de honden weeer gaan halen, maar op zondag ging de telefoon; Danka had al die dagen nog niets gegeten!! En een lab die niet eet is goed ziek!! dus gelijk naar de deirenarts. En ja hoor...t was goed fout !! Ze bleek leverkanker te heben.
Wat kwam dat als een klap !!! Zeker omdat onze Nosucka (de blonde oudste) eigenlijk de laatste 2 jaren oud aan t worden was, maar juist onze Danka nog zo fit en levendig was !!
Op vrijdag de 23ste december is ze, in mijn armaen, overleden.
je snapt dat onze kerst dat jaar, in de rommel van het verhuizen, niet zo geweldig was. Want van inruimen kwam het niet na het bericht van de dierenarts !!

Onze Nouschka heeft nog lang gezocht naar haar maatje!!
uiteindelijk gaf ze het wel op, maar ze was zelf in een nog sneller tempo oud geworden; ze kon bijna niet meer lopen, zag weinig, hoorde erg slecht, enz enz. Niet gek hoor, voor een lab van ruim 13,5 jaar (gemiddelde leeftijd = 11 jaar !!)
Dus in oktober besloten we dat het tijd werd omhaar de rust te geven, en lieten we haar inslapen!!

Wat een gat, waar we invielen!!!
Geen hond meer om me heen!! Dat was écht een nieuwe ervaring voor me. Dat had ik nog nooit meegemaakt!
dIk kon er maar niet aan wennen.
dsu het verlossende telefoontje van Fredie vd Giessen was zeer welkom !!
En nog wel eerder dan verwacht !!! (we dachten dat het nog een maand of 3, 4 zou duren!)

Hier nog 2 foto's van onze 2 trouwe loebussen!!!


Danka


Nouschka

[Ariënne]

Wat een lieverds!
Dan is het gemis groot hè.
Is Pepper nu ook echt een troost? Vast wel.
Maar de leegte opvullen kost toch wel tijd, lijkt mij.
Een leeg huis, zonder hond, is wel heel leeg, vond ik.

[Erna]

Een huisdier te moeten missen is altijd verschrikkelijk, maar als het onverwacht gebeurt komt het nog harder aan lijkt het wel. En als ze te jong zijn is het extra moeilijk.
Wendy mooie honden waren het, leuk dat je er foto's bij hebt geplaatst.
Nouschka lijkt erg veel op Bo, de hond van Maurice en Iona,onze oudste zoon en schoondochter.
Bo, toch niet zo'n klein hondje werd ruim twee weken geleden over het hoofd gezien door Iona. Iona valt over Bo en probeert zich nog staande te houden. Dat lukte niet, met als gevolg dat ze verkeerd terecht kwam en haar been brak. Een mooie breuk, op een vervelende plek. Iona mag daardoor drie weken niet op haar been staan. a.s. Vrijdag mag ze het weer een beetje gaan belasten. Ze moet minimaal 6 weken in het gips.
We wonen gelukkig bij elkaar in de buurt want Iona is 7.5 maand zwanger en ze hebben twee jonge kinderen.

Ben nogal afgedwaald van het onderwerp.
Groetjes, Erna.

[Margaret]

Wat een mooie honden, Wendy! Ze zien er inderdaad écht uit als trouwe loebessen.

[Ariënne]

Tussen 2 haken: Erna sterkte voor Iona! Dat is allemaal niet niks en jullie zullen er wel druk mee zijn!

[Wendy]

Een huisdier te moeten missen is altijd verschrikkelijk, maar als het onverwacht gebeurt komt het nog harder aan lijkt het wel. En als ze te jong zijn is het extra moeilijk.
Wendy mooie honden waren het, leuk dat je er foto's bij hebt geplaatst.
Nouschka lijkt erg veel op Bo, de hond van Maurice en Iona,onze oudste zoon en schoondochter.
Bo, toch niet zo'n klein hondje werd ruim twee weken geleden over het hoofd gezien door Iona. Iona valt over Bo en probeert zich nog staande te houden. Dat lukte niet, met als gevolg dat ze verkeerd terecht kwam en haar been brak. Een mooie breuk, op een vervelende plek. Iona mag daardoor drie weken niet op haar been staan. a.s. Vrijdag mag ze het weer een beetje gaan belasten. Ze moet minimaal 6 weken in het gips.
We wonen gelukkig bij elkaar in de buurt want Iona is 7.5 maand zwanger en ze hebben twee jonge kinderen.

Ben nogal afgedwaald van het onderwerp.
Groetjes, Erna.

Dan hebben ze een hele mooie lab... :D :D

Tjeetje !!!!
Das best heftig, voor allemaal !!
Uiteraard voor Iona zelf,maar ook voor haar kids, en voor je zoon, maar ook voor jullie, als naaste omgeving..
Hopelijk geneest het snel...
Was tijdens de val toch niets gebeurd met het ongeboren kindje ??
Zal toch wel schrikken geweest zijn, lijkt me zo !

Heb wel s gehoord dat een vrouwtje moest bevallen met haar been in de gips....lijkt me niet zo handig
Niet dat het anders wel een makkelijk karwei is..haha
Wens ze maar heel veel beterschap, en succes !!
en jullie allemaal !!

[Erna]

Gaat goed met Iona hoor, het is alleen lastig. Je merkt wel dat de meiden een beetje uit hun doen raken, het is toch allemaal anders dan normaal.
Iona is gelukkig niet op haar buik gevallen, want het eerste dat door me heen ging toen ik het hoorde, ze is 7 maanden zwanger, dus de baby is levensvatbaar. Daar denk je toch aan op zo'n moment.
Als alles goed gaat mag het gips er over ruim drie weken af, daarna moet ze nog drie weken. Dus het moet al heel gek gaan wil ze met een been in het gips bevallen.
En ja, we hebben het er druk mee, maar dat geeft natuurlijk niet.
Vrijdag mag ze haar been gaan belasten, dan wordt het al weer iets makkelijker voor haar en ook voor ons natuurlijk.

Groetjes, Erna.