Mijn vader, broer en ik wilden altijd al graag een hond. Ieder jaar kwam die er met sinterklaas op ons lijstje te staan, of we noemden het
, maar nee, mijn moeder wilde geen hond want ze verwachtte dat zij alleen voor de verzorging zou komen te staan. Twee kinderen, een halve baan en een konijn vond ze wel genoeg.Toch op een gegeven moment, in januari 1992 was het besluit gekomen. Er zou een hondje komen! Ergens in de jaren '70 heeft ze eens een kooikerhondje gezien en had tegen mijn vader gezegd, áls er ooit een hondje komt dan wordt het dit ras.
Zaterdags in de Leeuwarder Courant gekeken en gebeld naar een nestje kooikerpups. Veel wisten wij nog niet, maar mijn moeder wilde wel een hondje die in de woonkamer op zou groeien. Deze fokker vertelde dat er een kind met astma was en wat dachten we wel niet. Nou, het werd dus geen pup bij deze fokker vandaan (toevoeging, ik weet nu dat dit de grootste broodfokker van kooikerhondjes is).
Ondertussen een boekje over het kooikerhondje gekocht en een informatiepakket bij de rasvereniging aangevraagd. Heel toevallig kwam mijn vader tijdens het hardlopen iemand met kooikerhondjes tegen. Deze bleek ergens te trainen waar ze kooikerhondjes fokten. Daar vervolgens contact mee opgenomen en er zouden twee nestjes aankomen waar we voor in aanmerking kwamen. Verder hadden we een goed gevoel over deze fokker, maar voor de zekerheid een briefje naar de rasvereniging gestuurd, als het geen goed adres was dan wilden we dat graag weten.
Helaas, de twee teefjes bleven leeg, want de reu die gebruikt was, was achteraf waarschijnlijk te oud.
Ondertussen was het eind november 1992 (ik was 12) en het verlossende telefoontje kwam. Er waren pups geboren, en wij hadden de eerste keuze uit twee nestjes (volgens mij een stuk of 8 teefjes).
Met drie weken voor het eerst gekeken. Eén teefje had mijn voorkeur, ze had zulke mooie plaatjes. Een ander teefje viel mijn vader op en weer een ander teefje sprak ons allemaal aan. Dit was onze top 3. Drie weken later keken we weer, de fokster zei: "zoek jullie top 3 er maar uit". Als eerste een schifting gemaakt en de reutjes weggelegd. Toen teefje voor teefje beoordeeld of het één van de drie was. Uiteindelijk 3 overgehouden. Dezelfde 3!
Een paar dagen voordat de pup zou komen hoorden we welke het werd, het was mijn voorkeur geworden! En haar naam was door de fokster Bente genoemd. Dat was een naam waarvan we al gezegd hadden dat de naam zou blijven. De fokster gaf aan dat dit een heel mooi hondje was en wel kampioen zou worden.
Zo kwam onze kleine wolbaal in huis. Het was voor het digitale tijdperk, maar ik heb een paar foto's online:
Bente, als kleine pup
Bente aan de Grolsch
Bente groeide op tot een voorbeeldig hondje die perfect luisterde. Ze mocht bijna altijd los lopen, ze wachte zelf bij de stoeprand. Tot die ene keer dat ze een hond zag aan de andere kant van de weg, daar rende ze naar toe en gelijktijdig kwam er een auto aan. Bente tolde een keer of drie rond onder de auto, en ik wist niet wat me overkwam. Toen de auto voorbij was, was er geen bente meer te bekennen. De eigenaar van de auto was zich ook wezenloos geschrokken en bracht mij thuis. Bente kwamen we niet tegen, die bleek al thuis te zijn.
Gelukkig niets ernstigs te zien, wel een schram over haal hele zijkant.
Bente groeide op tot een heel mooi hondje. Op de eerste show won ze van de reu van de fokster en werd ze tijdens de clubmatch 6e in de rasgroep. Daarna het ene kampioenschap na het andere kampioenschap. Ze is Jeugdwinster '93, Winster '95, BOB op de EK'95 in Maastricht, Clubmatch teef winnaar '95 (ruim 100 teefjes), meerdere res. CAC's op de Winner en dus met gemak Nederlands Kampioen geworden. Ze mocht ook een nestje pups krijgen. Haar bloedstollingswaarde en knieën waren goed. Aangezien ik heel veel met Bente deed mocht er een pup blijven. In haar eerste nestje werden 6 pups geboren, één reutje en vijf teefjes (waarvan we één na een week in hebben moeten slapen). De keuze voor welke pup was heel moeilijk. Ik heb lang tussen twee pups getwijfeld, maar het werd het meest actieve beestje. Bente had namelijk één mindere eigenschap, ze was heel sloom en het andere teefje waar ik tussen twijfelde leek veel op mams.
Beetle bleek een lichte ondervoorbeet te hebben, maar wat een heerlijk hondje! Bente en Beetle, een super koppeltje!
Beetle en Bente
Na het nestje van Beetle mocht Bente nog een tweede nestje hebben. Beetle speelde met de pups.
Door Bente ben ik in de kynologie geinteresseerd geraakt en ben ik in 1997 (ik was toen 17) de KKI cursus gaan volgen. Dit was heel interessant, want toen was het een hot issue dat de Raad KKI verplicht ging stellen en er waren veel ervaren fokkers die de cursus ook volgden. Daarna de KKII, toen E&B (cursus), jaar erop weer E&B en op mijn 21ste examen. Doordat ze mij te weinig ervaring vonden hebben zakte ik voor het examen. Op een gegeven moment ging ik het huis uit. De hondjes bleven bij mijn ouders wonen, maar iedere vrijdag haalde ik ze op en bracht ze op zondagavond weer.
4 generaties in vrouwelijke lijn, van jong naar oud: Kenya (de moeder van Lumi), Myrthe, Beetle en Bente
Toen Bente 12,5 jaar was begon ze af te takelen. Ze werd dement, herkende ons niet meer, ze blafte veel en er was geen contact meer met haar te krijgen. Op ruim 13 jarige leeftijd besloten we dat het niet meer kon. De dierenarts is bij ons thuis gekomen om haar in te laten slapen. De volgende dag hebben we haar weggebracht naar het dierencrematorium. Haar as is pas een jaar later op haar eerste sterfdag uitgestrooid in de tuin. Dit was voor ons allemaal een heel emotioneel moment.
Dag lieve Bente, je zult nooit uit mijn hart verdwijnen.
Bente, bijna op.
)
uuhhhh....
