Fotoverhaaltjes.

[loes]

Heb nog niet veel gereageerd maar ik vind het prachtig Erna !

[Erna]

Maakt niet uit hoor Loes.
En het ene verhaaltje zal meer aanspreken dan het andere.

Ik ben met mijn broer die op Curacao woont een paar keer alleen op stap geweest.
Pim had niet altijd zin om mee te gaan en mijn schoonzusje had niet altijd tijd.
Ze hebben een kennel, op het tijdstip dat wij er waren drie honden in de opvang, en ze hebben zelf ook drie honden. Dan trek je niet zomaar de deur achter je dicht.
De verhaaltjes over die uitstapjes komen later, maar één zal ik er vast plaatsen.
We waren al langs verschillende kerkhoven gereden die week. En ondanks de hekken en muren die er omheen stonden kon je zien dat er veel mooie beelden op de graven stonden. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en wilde de beelden van dichtbij bekijken.
Mijn broer en ik hebben zo'n 15 minuten rondgelopen, en een paar foto's gemaakt van beelden.
Toen we weer weg wilde gaan bleek het hek op slot te zitten met een groot hangslot.
Tsja, daar sta je dan. Als het had gemoeten was ik wel over het hek geklommen, al weet ik niet of dat zo'n goed idee was geweest.
Gelukkig wist mijn broer aan de andere kant nog een uitgang, en dat hek was open.
Beetje opgelucht gingen we weer naar de auto.

[Charlotte]

Was bijna héél spannend geworden, Erna.
Maar goed dat jouw broer een andere uitgang wist, die gelukkig wel (nog) open was.
Op één van de kerkhoven ligt mijn tante.

[Maureen]

Oef, dat is toch even schrikken, zo'n groot slot op het hek.....maar in ieder geval waakte er een engel over jullie

[Erna]

Een uitstervend beroep.
Niet alleen bij ons, maar ook in Suriname sterven beroepen uit.
Voorheen werden alle reclame, of wat er ook gezien moest worden, op muren deuren, wanden, enz. geschilderd.
Je ziet het nog veel in Suriname, maar er wordt tegenwoordig net zo gewerkt als bij ons. Beetje jammer is het wel want soms kom je nog de mooiste schilderingen tegen op lelijke wanden.

[Jeanette]

Prachtig..lekker fleurig.

[Charlotte]

Vooral die middelste vind ik erg mooi.

[sammydesmous]

Prachtig Erna. Wat maak je toch mooie foto's en met je tekst erbij helemaal geweldig. Als of we er zelf bij waren.

José, Sammy& Lieveke

[Erna]

Dank je wel José.

[Erna]

De palmentuin van Paramaribo.
De tuin staat vol koningspalmen die daar werden geplant in opdracht van Cornelis van Aerssen van Sommelsdijck die van 1683 tot 1688 gouverneur was van Suriname.
Hij stelde de tuin in 1685 open voor publiek. Maar hieraan kwam een eind nadat hij in 1688 door muitende soldaten werd vermoord.
De tuin is pas begin 20ste eeuw weer open gegaan voor publiek.
In 2009 heeft Unesco geld ter beschikking gesteld om de palmentuin op te knappen. Er is acht maanden aan gewerkt.

[Erna]

Ik heb in Suiriname veel beelden gezien. Voor elke gelegenheid is er wel een standbeeld of beeldengroep.
Het beeldje van Ruben staat in de Palmentuin.
De tekst op de sokkel spreekt voor zich.
Het beeldje en het verhaal er achter bleef een poos in mijn gedachten hangen.

[Maureen]

Dat kan ik me voorstellen dat zo'n verhaal je bijblijft.....
Mooie foto's weer Erna!

[Erna]

De drie honden van broer en schoonzus uit Curacao.

De oudste is Akyra, ook wel Kyra genoemd. Het is een Duitse Herder teef.
Kyra is lief voor mensen en andere honden, met de meeste kan ze goed opschieten.
Ze is heel waaks aan het hek. Verder is het een rustige hond die graag haar eigen gangetje gaat. Ze komt wel voor een aai, maar is niet knuffelig.
Ze speelt graag met de honden die bij hun in het pension zijn.

Arco is een Duitse Herder reu. Hij is de roedelleider, al zal je dat niet meteen in de gaten hebben.
Hij gaat ook erg te keer bij het hek, en wil dat alleen doen. Als Kyra te veel en hard blaft grijpt hij haar in haar flank. Gevolg is al twee keer een bezoek aan de DA om de boel te laten hechten.
Als mijn broer en schoonzus niet thuis zijn loopt Kyra op het buitenterrein waar het hek is, en Arco op het binnenterrein.
Verder kunnen ze heel goed met elkaar opschieten.
Arco wil de hele dag ballen, maar geeft de bal niet af. Dan moet je zo'n natte slijmerige bal uit zijn bek halen. Een paar keer per dag is leuk, maar daarna moet hij zichzelf maar gaan vermaken.

[Erna]

De jongste is Boras, bijna drie jaar. Hij is een Oostduitse Herder reu.
Een hele mooie en erg grote hond. Hij is een stuk groter dan Arco, en die is ook al behoorlijk groot.
Tsja, Boras is een verhaal apart. Het is een angsthapper. Broer heeft geen idee hoe dat komt. Ze hebben altijd meerdere honden tegelijk gehad, altijd als pup bij hun gekomen. Nog nooit meegemaakt wat ze met Boras meemaken.
En omdat hij zo groot is, is dat tevens erg gevaarlijk. Met Kyra en Arco kan hij goed opschieten, ook met de meeste kennelhonden.
Maar op vreemde mensen heeft hij het niet zo. En wij waren natuurlijk vreemd voor hem.
Dus dat was oppassen en oefenen. Pim had daar geen zin in, dus hij en Boras zijn geen vrienden geworden.
Maar ik wilde wel oefenen. Dus met broer en een aangelijnde Boras gewandeld in de tuin. Hij viel regelmatig naar me uit met veel herrie en al zijn tanden bloot. Ik ben niet zo snel bang van een hond, maar bij hem bleef ik wel uit de buurt. Gelukkig kon mijn broer hem goed vasthouden. Had ook geen zin om hechtingen te laten zetten in de vakantie.
Volgende stap was dat ik hem, nog steeds aangelijnd, een commando moest geven.
Kijken of hij naar me wilde luisteren. Ja, dat deed hij. Al blaffend en tanden bloot ging hij zitten of af als ik dat van hem vroeg. Dan gooide ik een brokje naar hem toe dat hij dan op ving.
Toen oefenen in het kantoor van mijn broer. Boras zit altijd bij hem als mijn broer thuis is. Het kantoor is dus ook het domein van Boras.
Nu dus ook van mij. Vond hij maar niks, jammer dan. Boras nog steeds aangelijd hoor, dat wel. Ging nog steeds te keer, al werd het wel ietsje minder. Ik negeerde hem en dat ging redelijk. Moest me niet bewegen of gaan verzitten, dan kwam hij weer overeind.
Ook daar oefenen met brokjes, die had ik op het bureau gelegd. Afijn hij is zo groot dat hij met gemak de brokjes van tafel kan pakken. Dat probeerde hij dan ook te doen. Ik vond dat niet goed en riep automatisch heel hard nee. Verbaasde blik van Boras, maar hij luisterde wel naar me.
Na twee dagen flink oefenen kon ik hem een brokje van mijn vlakke hand laten pakken, en na drie dagen ben ik hem gaan aaien. Dat was goed. Het ijs was gebroken en ik hoorde vanaf dat moment bij de roedel.
Op dag vier sprong hij tegen me op, waar mijn schoonzusje erg van schrok. Ze vertrouwde hem toch niet helemaal. Maar ik duwde hem van me af, er was niets aan de hand.
Op de onderste foto kan je zien dat hij met gemak zijn poten op je schouders zou kunnen leggen. Mijn broer is 1.92 meter. En op de foto staat Boras niet helemaal rechtop.

[Jeanette]

Tjonge jonge Erna. Niet echt smousjes...
Moedig hoor.

[wubke]

Wauw wat een imposante honden. Dapper van je!

[Charlotte]

Vooral Boras vind ik heel mooi.
Jammer dat hij moeilijker is in de omgang.
Knap van je dat je met hem aan de gang bent gegaan en zijn vertrouwen hebt gewonnen.

Eén of meerdere waakhonden heb je wel nodig op Curaçao.

[Jeanette]

Boras zou hier een Oud-Duitse herder worden genoemd. In voormalig Oost Duitsland fokte men nog op gebruikshonden en ook niet op die bekende zadel en black and tan kleuren van de 'gewone' duitse zoals wij die kennen. Dus heb je zwarte en wolfsgrauwe e.d. Ook waren de ruggen recht.
Toen de grens openging waren hier gelijk liefhebbers die dit meer oorspronkelijke type, zoals zij dat zien, ook hier wilden 'fokken'. De Oud-Duitse vereniging is bezig met erkenning bij de RvB.
Ik heb ze wel eens gekeurd. Omdat het ras niet erkend is mag dat nog min of meer, als adsprirant keurmeester.
Ze zijn naar mijn idee niet alleen mooier en 'gewoner' van bouw, maar ook rustiger en liever. Nou ja...Boras is dat een beetje vergeten.

[Erna]

Sorry, ik bedoelde natuurlijk Oud-Duitse Herder.
Boras is eigenlijk een hele lieve hond, jammer dat hij zo naar vreemden reageert.
Maar zoals Charlotte schrijft, je hebt op Curacao wel honden nodig voor de bewaking.
Geen sterveling die het terrein op durft te gaan met de drie honden. Boras zit bij Arco op het binnen terrein.
De twee Duitse Herders hebben niet zo'n rare schuine aflopende rug.
Op de foto Boras en Arco, wachtend tot de deur tussen binnenterrein en buitenterrein open gaat.

[Jeanette]

Ik vond het wel logisch klinken Erna...omdat ze vaak juist uit voormalig Oost-Duitsland gehaald werden.
Mooie hond. Heel andere kop hè.