
Nog wakker?
Nadat Romy naar school was, ben ik met Dana, mijn oppaskindje van 10 maanden en natuurlijk Phoebe op weg gegaan naar Yeti. Het was een soort kleine volksverhuizing. De reis verliep voorspoedig en ik heb net voor we bij Yeti kwamen Phoebe nog even laten plassen en poepen.
Phoebe was niet te houden, maar dat is ze al een paar dagen niet. Yeti hing ook al met zijn koppie door het kattenluik. Een schattig gezicht. Pa Vito was even op visite bij de buren.
Spelen, snuffelen, droog oefenen, drinken, spelen, droog oefenen, snauw, spelen, snuffelen, enz.
Die tuthola van ons daagde Yeti elke keer uit en sprong na even droog oefenen steeds weer weg. Na dat ik de meiden 'uitgepakt' had besloten we Phoebe even vast te houden. Dat werkte een stuk beter. Het ging nog een paar keer mis, maar met Phoebe vast en een kontje voor Yeti van zijn bazin is het toch gelukt.
Dana constateerde dat Phoebe er niet heel blij uitzag toen ze gekoppeld stond (dat had ze goed opgemerkt), gaf een knuffel weg om haar op te vrolijken (hielp niet overigens) en verdiepte zich weer in het Dikkie Dik boek dat ze in de boekenkast had gevonden.
Mijn oppaskindje maakte van de gelegenheid gebruik om alle kasten te ontdoen van de sleutels en het dochtertje des huizes vond dat ze genoeg geslapen had. Dus sorry geen foto's. Ik had geen hand vrij.
Zoals ik al schreef hebben ze vrij lang gekoppeld gestaan. De herwonnen vrijheid werd gevierd met een lekker botje. Ondertussen vulden wij de dekverklaring in, dronken ons lauwe kopje thee op en heb ik me zitten verlekkeren op de puppyfoto's van het nest van Yeti, Stapper, Jules enz.. Wat een schatjes. Dana wil er wel 10. Ik neem genoegen met de helft.
Nu is het afwachten geblazen. Ik ga me op mijn studie storten en daarna ga ik me verdiepen in de afloop van dit avontuur.
Ik ga eerst eens even zoeken wat de kenmerken van zwangerschap zijn. Volgens stond daar het eea over bij Lisa en Dop.
Wordt HOPELIJK vervolgd